اداره و سرپا نگاه داشتن این سامانه، کار یک نفر نیست. از همه ی یاران و علاقمندان این سامانه خواهانم، با ارسال نظرها، پیشنهادها و مطالب خود، به ویژه برای بخش "ایده ها، طرح ها و تمرین های آموزشی" در هرچه بهتر و پربارتر شدن این سامانه بکوشند. کیقباد یزدانی
کتاب "آموزش انسان را آزاد می کند" به قلم ساده، روان و صمیمی ناصر یوسفی گزارشی است مستند از (تا زمان چاپ کتاب) نزدیک به پانزده سال (1391-1376) تجربه برنامه ریزی مشارکتی در یکی از محله های تهران، که با هدف بهبود زندگی کودکان از سوی مؤسسه پژوهشی کودکان دنیا آغاز شده و حتی پس از چاپ کتاب نیز ادامه داشته است.
پس زمینه این پروژه اجتماعی، وجود پرشمار کودکان خردسال زیر 6 سال کوی سیزده آبان تهران و نبود امکانات آموزشی در این محله برای آن ها بوده است.
در این جشنواره کیقباد یزدانی در کتابخانه عمومی شهر برمن سه داستان از قصه های مثنوی معنوی را به آلمانی (همراه با بخشهایی از اصل شعرهای مثنوی به فارسی) برای شرکت کنندگان جشنواره روایت کرد. در زیر مصاحبه روزنامه محلی برمن با کیقباد یزدانی در 9 نوامبر 2016 تحت عنوان "قصه ها و هنرنمایی ها"می آید:
تصحیح:
در این مصاحبه متأسفانه خبرنگار محترم در دو مورد اطلاعات اشتباه درج کرده: نخست اینکه "من برای پسرم همیشه قصه تعریف می کردم" که درستش" برای دخترم است. من پسری ندارم." دوم آمده که "من برخی از قصه های کهن را از پدر بی سوادم شنیدم" که درست نیست. پدرم باسواد بود. من گفتم که در فرهنگ ما ایرانی ها این قصه ها حتی از سوی مردم بیسواد نیز سینه به سینه نقل می شد.
فرزندان شما، فرزندان "شما" نیستند،
آنها دختران و پسران زندگی اند در سودای خویشتن.
آنها از شمایند، اما نه از"آن"
شما،
و گرچه با شما هستند، اما به شما تعلق
ندارند.
شما می توانید مهر خود را نثارشان کنید، اما
اندیشه‌هایتان را هرگز،
زیرا که آنها اندیشه‌های خود را دارند.
می توانید، بی شک، سرایی برای جسم آنها فراهم آورید، اما نه برای روحشان،
چرا که روح آنها در خانه ی فردا مسکن دارد، که شما را به آن راه نیست،
حتی در رویاهاتان.
شما می‌توانید بکوشید مانند آنان شوید، اما
هرگز نکوشید آنان را مانند خود کنید،
زیرا که زندگی به عقب بازنمی‌گردد و در خانه‌ی
دیروز درنگ نخواهد کرد.
ترجمه ی کیقباد یزدانی
دستورزبان برای کسی که زبان مادری‌اش را می‌آموزد، قاعدتاً باید دستورزبانی باشد که او را نسبت به زبانی که او به آن سخن می‌گوید و آن را به طور طبیعی و بر اساس «حس زبانی‌اش» به کار می‌برد، آگاه کند و این آگاهی را به نظم و قاعده درآورد. یک زبان‌آموز خارجی فاقد این توانمندی و احساس زبانی در زبان مورد نظر است. از این‌رو بسیار سودمند و نتیجه بخش‌تر خواهد بود، اگرکه درتدوین وتشریح قواعد دستورزبان خارجی برای خارجی‌‌زبانان و یا در تدریس به آنان از آگاهی و توانمندی آنها در زبان مادری‌شان سود جسته و از آن به عنوان پلی برای رسیدن به فراسوی زبان دیگر استفاده شود.
بازی [1] در فرهنگ عوام و در میان تودة مردم، خصوصاً در جوامع سنتی، عموماً هنوز کاری صرفاً کودکانه که تنها باعث تفریح و لذت است، به شمار می آید. حتی برخی، بازی را در برابر فعالیت های جدی مثل کار و تحصیل قرار داده و آنرا کاری عبث و بیهوده می شمرند. این جمله به گوش همة ما آشناست: " اول درس، بعد بازی "! اما جالب اینجاست که در همین فرهنگ و توسط همین مردم، بازی به عنوان وسیلة آموزش و پرورش کودک، آگاهانه یا ناآگاهانه از دیرباز به کار می رفته است. به عنوان مثال بازی کلامی – حرکتی " لی لی حوضک " را در نظر بگیریم که آنرا حتی با کودکان 6-7 ماهه هم می توان انجام داد. کودک در این بازی چه می آموزد؟
